busje komt zo

Na een paar rustige wandeldagen in bergdoprje Kalpa, met voortdurend zicht op de besneeuwde bergtoppen van de berg Kinner Kailah, stond een nachtrit naar Manali op de agenda. Goed voor minimum 16 uur busplezier. Met de staart tussen de benen dropen we donderdag af toen bleek dat de bus die dag niet meer zou opdagen. Een dagje later hadden we meer geluk. Al was dat geluk maar van korte duur. Want na 8 uur rijden zette de bus zich aan de kant. Door het slechte weer waren er 2 km verder rotsblokken en aarde van de bergflank op het wegdek gespoeld. We ;oesten de nacht in de stilstaande bus doorbrengen en wachten tot de buldozers 's morgens de weg kwamen vrijmaken. Bij het eerste ochtendgloren hervatten we de reis. Een viertal boedhistische monnikjes bewaakten onze mentale gezondheid, terwijl een half regiment soldaten voor onze fysische veiligheid zorgden. Aldus hotsten we verder, langs talloze bochten, steile hellingen en afdalingenen putten en hobbels. Lang leve Touristil! Want alle niet-toerist(ilist)en hingen door de open raampjes naar verse lucht te happen. Althans, dat is wat we dachten... Toen we uitstapten bleek dat de busflanken waren besmeurd met een gele brei...
Door de opgelopen vertraging reed de bus niet verder dan Kullu en moesten we dus op de koop toe nog eens overstappen: snel bagage wisselen en verder maar... Pas 's avonds bereikten we onze bestemming Manali (dus na een rit van 26 ipv 16 uur). Een mens leert vertragingen hier wel relativeren. Het komt niet op een uurtje. En dat terwijl collega's in Brussel zagen over 10 minuten. Dan gauw hotelletje binnengelopen, ogen laten dichtvallen en 's morgens weer een bus opgesprongen. Alweer halverwege gestrand, ditmaal had de regen de asfaltweg over de Rothan pas omgetoverd tot een heuse modderpoel. De enige oplossing bestond eruit de zon en de wind een tweetal uren hun werk te laten doen. En daar waar menig jeep strandde, ploeterde onze eenvoudige bus zich slibberend een weg omhoog. Eens over de 3975 metershoge pas werd het geduld en labeur van de voorbije dagen ruimschoots beloond : een o-ver-wel-di-gend zicht op ruwe groene massieven, watervallen en witte hymalayapieken. Dit is waarvoor we gekomen zijn, morgen begint onze trekking van Darcha naar Lamayuru. We kijken er naar uit!

de trein is altijd een beetje reizen

We hebben een uitputtende treinreis achter de rug, eerst met de nachttrein van Delhi naar Kalka, en dan het bergtreintje naar Shimla. Dat laatste betekende 6 uur in een broeierig warme wagon, om 93 km af te leggen, door 103 tunnels en over een paar honder bruggen. Het was 93 km bergop en dat zag je er de laatste kilometers aan, de locomotief spuwde gigantisch grote roetwolken uit waardoor er een zwarte walm de wagon binnenkwam. Gezonde berglucht?!
In Shimla gingen we 2 dagen doorbrengen om een beetje te recupereren. Ons goedkoop hotelletje bleek echter heel terecht goedkoop te zijn, zodat we ons verblijf inkortten tot 1 dag en meteen de nachtbus naar Rekong Peo namen. In Shimla hebben we nog een paar uur gespendeerd om te e-mailen en een permit te verkrijgen. Bureaucratie lijkt hier al even goed ontwikkeld als bij ons. Na een paar keer van 1 gebouw naar een ander, van 1 verdieping naar een ander, van 1 p[ersoon naar een ander te zijn verwezen kregen we na een calvarietocht van een uur te horen dat we dat niet in Shimla moesten regelen, maar in Rekong Peo (in Shimla moet je met een groep van 4 zijn en een bewijs van een reisagentscahp hebben).
's Avonds dus de bus op tussen de locals. We hadden 3 plaatsen gereserveerd om onze bagage niet op het dak te moeten leggen, maar zerlfs dat bleek onvoldoende, 1 rugzak moest het dak op. Het was eigenlijk wel een beetje genant dat wij een zetel hadden voor onze rugzak terwijl een 10-tal mensen uren moest rechtstaan. Welopgevoed als we zijn, stelden we voor te wisselen, maar dat weigerden ze. De eerste kilometers bekroop Steven een gevoel van heimwee naar de fiets. Pyreneeenkoning Joris zou zijn hart hier zeker ook kunnen ophalen. Onze nachtelijke busreis (rit van 11 uur) werd opgefleurd door de indische vrachtwaens die verlicht zijn als ware kermisattracties en door de lichtjes in de dorpjes die duidelijk maakten hoe diep de afgronden wel zijn, en opgeluisterd door het gepiep en gekras van de remmen van de bus in elke bocht, en het gerochel en gefluim van de chauffeur.
In Rekong Peo aangekomen herbegon het heen en wwer geloop voor de permit opnieuw. Bovendien was er geen duidelijke info verkrijgbaar over de bereis- en bereikbaarheid van de Spiti vallei, die ook te lijden heeft gehad onder de moessonregens, met geblokkerde wegen tot gevolg. Met veel spijt besloten we om de Spiti vallei niet in te trekken, we wilden geen risico's nemen. Maar we lieten ons hoofd niet hangen, keken omhoog, zagen de besneeuwde bergtoppen, en overtuigden elkaar dat het goed was. We bonden onze zakken op het dak van de minipendelbus en propten er ons bij. Een wereldrecordpoging 'met omtertmeest in de bus' waardig.

Eerste indrukken

Delhi is eigenlijk verschrikkelijk. We wisten het al, en het is bevestigd. Vochtige warmte, warrige mensenmassa, verkeerschaos, vuile straten, soms schrijnende ellende, voortdurend aangeklampt worden door verkopers en bedriegers, waarvoor je constant op je hoede moet zijn. Voortdurend mensen moeten afwimpelen is zeer vermoeiend. Gelukkig staat er ook historisch erfgoed in die miljoenenstad, toeristisch, maar toch de moeite waard.
Na een dagje hebben we Delhi voor bekeken gehouden, zoals gepland, maar door omstandigheden hebben we eerst een ommetje naar Rajastan gemaakt ipv direct de bergen in te gaan. Jaipur en Agra bezocht.
Het contrastrijke india gezien... Het Hindu-india, met vele pelgrims op de baan, kleurrijke tempels, kitcherige afbeeldingen en glitteraltaartjes, met bloemenslimgers. Het vuile en arme India, met hutjes, krotten, bouwvallige huisjes, sloppenwijken, bedelaars die aan het raam komen plakken, honden, varkens en koeien op straat die in vuilnishopen scharrelen. Het fraaie India, met fiere vrouwen met sierlijke sari's, mimitieuse pietra dura (inlegwerk) en fijn marmeren raamwerk, en de perfectie van de Taj Mahal. Kleurrijk India. (Al lijkt het eerder een kolonievan de Hollanders te zijn geweest ipv Britten: in het oranje geklede pelgrims, oranje hennahaar, oranje bloemenslimgers van stinkerkes, oranje tulbanden, en zelfs oranje fluimen...

Nog 2 dagen

Nog 2 dagen. En we beginnen te vrezen dat we niet alle reisgidsen zullen kunnen meenemen.