de trein is altijd een beetje reizen

We hebben een uitputtende treinreis achter de rug, eerst met de nachttrein van Delhi naar Kalka, en dan het bergtreintje naar Shimla. Dat laatste betekende 6 uur in een broeierig warme wagon, om 93 km af te leggen, door 103 tunnels en over een paar honder bruggen. Het was 93 km bergop en dat zag je er de laatste kilometers aan, de locomotief spuwde gigantisch grote roetwolken uit waardoor er een zwarte walm de wagon binnenkwam. Gezonde berglucht?!
In Shimla gingen we 2 dagen doorbrengen om een beetje te recupereren. Ons goedkoop hotelletje bleek echter heel terecht goedkoop te zijn, zodat we ons verblijf inkortten tot 1 dag en meteen de nachtbus naar Rekong Peo namen. In Shimla hebben we nog een paar uur gespendeerd om te e-mailen en een permit te verkrijgen. Bureaucratie lijkt hier al even goed ontwikkeld als bij ons. Na een paar keer van 1 gebouw naar een ander, van 1 verdieping naar een ander, van 1 p[ersoon naar een ander te zijn verwezen kregen we na een calvarietocht van een uur te horen dat we dat niet in Shimla moesten regelen, maar in Rekong Peo (in Shimla moet je met een groep van 4 zijn en een bewijs van een reisagentscahp hebben).
's Avonds dus de bus op tussen de locals. We hadden 3 plaatsen gereserveerd om onze bagage niet op het dak te moeten leggen, maar zerlfs dat bleek onvoldoende, 1 rugzak moest het dak op. Het was eigenlijk wel een beetje genant dat wij een zetel hadden voor onze rugzak terwijl een 10-tal mensen uren moest rechtstaan. Welopgevoed als we zijn, stelden we voor te wisselen, maar dat weigerden ze. De eerste kilometers bekroop Steven een gevoel van heimwee naar de fiets. Pyreneeenkoning Joris zou zijn hart hier zeker ook kunnen ophalen. Onze nachtelijke busreis (rit van 11 uur) werd opgefleurd door de indische vrachtwaens die verlicht zijn als ware kermisattracties en door de lichtjes in de dorpjes die duidelijk maakten hoe diep de afgronden wel zijn, en opgeluisterd door het gepiep en gekras van de remmen van de bus in elke bocht, en het gerochel en gefluim van de chauffeur.
In Rekong Peo aangekomen herbegon het heen en wwer geloop voor de permit opnieuw. Bovendien was er geen duidelijke info verkrijgbaar over de bereis- en bereikbaarheid van de Spiti vallei, die ook te lijden heeft gehad onder de moessonregens, met geblokkerde wegen tot gevolg. Met veel spijt besloten we om de Spiti vallei niet in te trekken, we wilden geen risico's nemen. Maar we lieten ons hoofd niet hangen, keken omhoog, zagen de besneeuwde bergtoppen, en overtuigden elkaar dat het goed was. We bonden onze zakken op het dak van de minipendelbus en propten er ons bij. Een wereldrecordpoging 'met omtertmeest in de bus' waardig.