Feestje

Niet vergeten!! 26 februari tonen we onze fotos in zaal Emmaus in Asse

Back in Belgium

Terug in België.
We keken er eigelijk al een tijdje naar uit. De familie terugzien, terug lekker eten, terug in een echt bed slapen,... We zagen er eigenlijk ook tegen op. Terug azerty-klavieren, terug gaan werken, terug meedraaien in onze dolgedraaide westerse maatschappij.
Volgens sommigen is het nu tijd om aan het echte leven te beginnen. Een afschuwelijk idee. Volgens ons waren de voorbije 6 maanden een deel van het echte leven.

We hebben 6 maanden immens veel geleerd en een massa mooie ervaringen beleefd. Nu is het tijd om al die indrukken te verwerken en na te genieten. En, wie weet, om een vervolg te plannen...

Fotoreportage: Kastelentocht in Patagonië

patagonische/belgische zomer

"Het weer in de bergen kan snel veranderen" is een veelgehoorde uitspraak. Meestal wordt dan bedoeld dat er ook op zonnige dagen onverwacht een onweer de kop kan opsteken. Helaas bljift een verandering in de omgekeerde richting hier uit. Na de Fitz Roy-trekking gingen we 3 dagen uitrusten aan Lago Roca, een blauw meer aan het einde van de bewoonde wereld, in een kleurrijke omgeving van gras, rotsen, bergen en sneeuw. Doordat ook wolken, regen en felle wind van de partij waren, zijn we onze tent echter haast niet uitgeweest. Enkel tijdens de spelletjes petanque, met ronde keien die we hadden verzameld, ademden we de buitenlucht.
Toen we daarna naar het zuiden wilden trekken, voor onze (laatste) trekking in Torres Del Paine, kregen we te horen dat de bus niet reed omwille van stakingen. Daar stonden we dan. Met een volgeladen rugzak en nieuwe moed en goesting om te stappen.
Omdat er in de directe omgeving van El Calafate geen knijt te doen is, zagen we geen andere optie dan terugkeren naar El Chalten. Daar wachtte ons echter een volgende teleurstelling: slecht weer. Regen die je doornat kan maken, rukwinden die je omver kunnen blazen, wolken die je alle zicht ontnemen: geen weer om met de rugzak op pad te gaan. We wilden het hoofd niet laten hangen, maar dat werd toch moeilijker en moeilijker. Gelukkig bestaan er pizza à volonté en lekkere wijn om wat troost te bieden. Hoewel 'pizza libre' werd vertaald als 'all you can eat', kwam dit niet overeen met de Vlaamse invulling, want tegen het eind van de avond kregen onze borden geen pizza meer te zien... Enkele dagen later hebben we ook de limieten van de 'parilla libre' (Argentijnse BBQ) overwonnen...

Frits Boy

Totnogtoe zijn we er al goed in geslaagd om buiten het toeristische hoogseizoen te reizen en minder bezochte plekjes uit te kiezen, wat maakt dat we tot nu met veel vrijheid en heel flexibel hebben gereisd. Maar nu, hier in Patagonië, is er geen ontsnappen meer aan. De zomer duurt hier maar 2 maanden. Hotels, bussen en excursies worden weken van te voren gereserveerd en raken dus snel volgeboekt. Iets wat wij nog niet hebben geleerd... Toen we tegen middernacht in El Chalten arriveerden, deden we zelf geen moeite om een slaapplek te zoeken; we zetten onze tent net buiten het dorp op. De volgende ochtend zagen we dat we op nog geen 50 meter van een plakkaat 'verboden kamperen' stonden. De info uit onze reisgids mbt openbare kampeergelegenheden is blijkbaar achterhaald... De burgemeester hier lijkt ook bang voor zigeuners :-)

El Chalten staat nog maar 25 jaar op de kaart. Het werd in 1985 gauw opgericht door Argentinië om zijn grondgebeid tov Chili te verzekeren. Het dorp telt slechts 600 inwoners en in elk huis is wel een hotel, winkel, restaurant of trekkingbureau gehuisvest. Er is al een begraafplaats voorzien, maar er is nog niemand gestorven. Alles ziet er gloednieuw uit en de bouwkoorts is nog niet over.

Wij muizen er snel van onder en trokken de bergen in. Fitz Roy en Cerro Torre zijn wereldberoemde reuzen, massieve blokken graniet. We genoten 5 dagen van hun glorie, met al hoogtepunt een dagje 'Escuela del hielo', ijsklimoefeningen op de gletsjer. We hebben ons geamuseerd en dat smaakt naar meer. Met andere woorden, twas goe maar ewa weinig.

Frustraties in Patagonië

De allereerste dagen van onze reis werden we constant lastiggevallen door opdringerige Indiërs. Nu, op het einde van onze reis, en helemaal aan de andere kant van de wereld hadden we het weer vlaggen. Tientallen of honderden paardenvliegen en andere kamikazes vielen ons constant aan, maakten ons hoorndol met hun irritant gezoem, en peuzelden ons net niet levend op. Volgens onze tellingen werden duizenden, volgens de politie net iets minder, zonder pardon doodgemept en besmeurden onze kleren met hun ingewanden. Maar we konden niet op tegen hun overmacht. Bij gebrek aan een imkerpak, burka of voilegordijn zochten we overdag bescherming in onze dikke fleecen en 's avonds vluchtten we de tent in. Geen van beide een pretje gezien de zomerzon.

Dan zou je denken dat blootsvoets een rivier doorwaden welgekomen afkoeling bood, maar niets was minder waar. Bruggen ontbraken en noodzaakten ons telkens het ijskoude gletsjerwater te trotseren. Ternauwernood uithoudbaar. Alsof onze voeten met naalden bestookt werden.

Sneeuwvelden doorkruisen ging ons beter af. Zeker op de bergpassen, waar condors en arenden rondcircelden. Indrukwekkend om die enorme vogels in de lucht te zien hangen. Maar het was frustrerend om die proberen te fotograferen! Ofwel vlogen ze te hoog, ofwel weigerde het toestel scherp te stellen, ofwel scheerden ze zo dichtbij over onze hoofden dat we vol bewondering stonden te kijken en vergaten om een foto te nemen.

Maar, desalniettemin was het alweer een schitterende trekking! Cerro Castillo deed zijn naam alle eer aan. Als een kasteel pronkte het boven op de berg, omgeven door gletsjers en azuurblauwe bergmeren. Tussen al dat moois stapten en kampeerden wij. We brachten er oudjaar door en vierden dat met ballonnetjes in de tent en instant-chocomousse, speciaal voor de gelegenheid uit België meegebracht. Chocomousse smaakt altijd, maar op deze unieke locatie nog net iets meer...

Geen dos cervecas, maar tres volcanes por favor

Voor de kerstdagen trokken we ons terug in Ensenada, een klein dorpje aan de oever van het Lago Llanquihue, in werkelijkheid eigenlijk niets meer dan een verzameling hotels en restaurants langs de Ruta 225, chalets zoals in de oostkantons maar met een vervallen aanblik. De reden waarom we dit oord als kerstbestemming kozen? Uitzicht op een meer en 3 vulkanen die het dorpje omringen. Helaas bleven ze meestal in de wolken gehuld...

Hoe je het ook draait of keert, Kerstmis betekent cadeaus en lekker eten. Voor cadeaus is er in onze rugzak al lang geen plaats meer. En onze Bourgondische smaakpapillen hebben al maanden van ontbering moeten doorstaan. Dus leek ons het moment gekomen om onszelf eens lekker eten cadeau te doen. De scampi's in de supermarkt hoefden ons echt niet lang aan te kijken om te zijn verkocht...
Aldus verscheen op het menu: tortillas con guacamole a la flamenco, salchichones al diablo, camerones con crema de tomates, pastel de la casa, chocolate con amigdalas y cafe. Een heus 5-gangenmenu, op tafel getoverd door het betere improvisatiewerk. Want eigenlijk aten we Doritos met zelfgemaakte dip van advocado, tomaat en ajuin, gaven we schijfjes zwanworst een krokant korstje en dipten ze vervolgens in pikante ketchup, bakten we groot uitgevallen garnalen en blusten de pan met room en tomatenpuree, leerden we de dame des huizes guacamole kennen en kregen als beloning een stuk van haar frambozentaart. Een tas oploskoffie en een stukje chocolade met amandelvulling vulden de laatste gaatjes... Culinaire hoogstand of niet, het heeft ons echt gesmaakt!

Op kerstdag trokken we onze wandelschoenen aan voor de camino solitario, een wandeling die ons leidde door dicht begroeid tropisch woud, langs schrale korstmosbomen en over een steenrivier die alles op zijn pad leek te hebben verwoest. De saltos zijn wildwaterrivieren die met een enorme kracht en gebruis door nauwe kloven moeten passeren, waardoor het glasheldere water metershoog bruist en in azuurblauwe diepten valt tussen de zwarte lavasteenrotsen. 's Avonds lieten we ons door de señora verwennen: een kerstdiner met zalm en forel uit het plaatselijke meer. Onverwacht kregen we die avond ook nog een kerstcadeau: Osorno, Calbuco en Puntiagudo, de 3 vulkanen die de voorbije dagen steeds in de wolken gehuld bleven, pronkten boven het meer in de gouden gloed van zonsondergang.