Frustraties in Patagonië

De allereerste dagen van onze reis werden we constant lastiggevallen door opdringerige Indiërs. Nu, op het einde van onze reis, en helemaal aan de andere kant van de wereld hadden we het weer vlaggen. Tientallen of honderden paardenvliegen en andere kamikazes vielen ons constant aan, maakten ons hoorndol met hun irritant gezoem, en peuzelden ons net niet levend op. Volgens onze tellingen werden duizenden, volgens de politie net iets minder, zonder pardon doodgemept en besmeurden onze kleren met hun ingewanden. Maar we konden niet op tegen hun overmacht. Bij gebrek aan een imkerpak, burka of voilegordijn zochten we overdag bescherming in onze dikke fleecen en 's avonds vluchtten we de tent in. Geen van beide een pretje gezien de zomerzon.

Dan zou je denken dat blootsvoets een rivier doorwaden welgekomen afkoeling bood, maar niets was minder waar. Bruggen ontbraken en noodzaakten ons telkens het ijskoude gletsjerwater te trotseren. Ternauwernood uithoudbaar. Alsof onze voeten met naalden bestookt werden.

Sneeuwvelden doorkruisen ging ons beter af. Zeker op de bergpassen, waar condors en arenden rondcircelden. Indrukwekkend om die enorme vogels in de lucht te zien hangen. Maar het was frustrerend om die proberen te fotograferen! Ofwel vlogen ze te hoog, ofwel weigerde het toestel scherp te stellen, ofwel scheerden ze zo dichtbij over onze hoofden dat we vol bewondering stonden te kijken en vergaten om een foto te nemen.

Maar, desalniettemin was het alweer een schitterende trekking! Cerro Castillo deed zijn naam alle eer aan. Als een kasteel pronkte het boven op de berg, omgeven door gletsjers en azuurblauwe bergmeren. Tussen al dat moois stapten en kampeerden wij. We brachten er oudjaar door en vierden dat met ballonnetjes in de tent en instant-chocomousse, speciaal voor de gelegenheid uit België meegebracht. Chocomousse smaakt altijd, maar op deze unieke locatie nog net iets meer...