Tijdens onze trekking ontmoetten we Orit en Benjamin, een raar maar waar duits-israelisch koppel. Ze koesterden net als wij het plan om na de trekking de Stok Kangri te beklimmen. Algauw besloten we om het samen te proberen, zonder gids. Aangezien het een veelbeklommen berg is, zou de weg zichzelf moeten uitwijzen.
Om een berg te beklimmen moet je toestemming krijgen. Dit was de eerste hindernis. We hadden een groot deja-vu gevoel aan onze poging om een permit te verkrijgen voor de Spiti vallei. We werden van hier naar daar verwezen; een of andere amtenaar beweerde dat we niet mochten zonder reisbureau, maar na lang zoeken en navragen kwamen we aan een klein smal ijzeren deurtje van de Indian Mountaineering Foundation. Een hele bureaucratie: papieren invullen, kopies van pasporten en visa, en er dan de baan mee op om alles in vijfvoud te kopieren. Dan weer naar het instituut. We werden prompt gedeclareerd tot professional mountaineers, omdat we de beklimming zonder gids zouden doen. Daarna kregen we briefing door de baas van het IMF. Wat begon als een routebeschrijving, werd al gauw een beschrijving van de toppen die we te zien zouden krijgen, Mount Kailash, Nun en Kun, en vooral de ganse Karakoram Range met de K2. Vervolgens kregen we een monoloog te horen. De man bleek in 1960, als 18-jarige, de eerste te zijn die de Stok Kangri had beklommen en de, destijds, jongste Mount Everest beklimmer. Trots toonde hij fotos van weleer. Vervolgens stonden nog een ijsbijl, stijgijzers, pasta en veel koekjes en gedroogd fruit op ons boodschappenlijstje.
De bedoeling was om de eerste dag tot het eerste basecamp te stappen, we zouden stijgen van 3500 naar 5020 meter. Problemen met het openbaar vervoer (alweer) en te lange stops in de tea tents onderweg, maakten dat we beslisten om iets vlugger ons kamp te slaan (4600m). Omsingeld door marmotten en dzo's maakten we een heerlijke groenten-pasta-soep klaar (met zelfgemaakte pasta).
Op de 2de dag moesten we nog 3 uur verder stijgen naar het advanced base camp. Een prachtige slaapplaats (op 5300 meter) vlak naast de gletsjer en met zicht op de top. De rest van de dag bestond uit het verkennen van de gletsjer bij daglicht (hoe de gletsjerspleten te vermijden en waar we de bergkam moesten opkruipen), het bereiden van pakskesspaghetti en het nemen van wat rust. Ons internationaal gezelschap was inmiddels uitgebreid met een Pools koppel dat van onze opgedane expertise wilde gebruik maken.
Om 3 uur 's nachts stonden we op. De hemel was redelijk helder, en in de vrieskou stapten we de gletstjer op. Die kraakte af en toe vervaarlijk en het klonk echt beangstigend in onze oren, maar we geraakten vlot aan de overkant (het gekraak klinkt beangstigender dan het is). Het was al snel duidelijk dat we beiden al betere dagen gekend hadden. Er zat na de zware trekking en de tocht naar het advanced base camp niet te veel energie meer in de benen. Zelfs de pastasoep midden in de nacht heeft niet kunnen baten. Na een paar uur klauteren werden we beloond met een prachtige zonsopgang boven de Karakoram, de hangende gletsjer naast ons kreeg door de opkomende zon een mooie gloed. Ondertussen naderden we een hoogte van 6000 meter en dat werd echt voelbaar. De lucht was erg ijl. Na elke meter werd er gehijgd als na een sprint van 100 meter. Onze benen wogen loodzwaar en de pauzes volgden elkaar steeds vlugger op. Op het einde werd er na elke 5 stappen wel even getopt om op adem te komen. De bewolking nam toe en we haastten ons naar de top om de wolken voor te zijn. De laatste meters moesten we nog op handen en voeten over een reeks afbrokkelende stenen klimmen.
Eens boven was het zicht een beetje ontgoochelend. Door de bewolking kregen we geen Kailash en geen K2 te zien, enkel de nabije bergen. Maar het kon slechter. Een paar minuten later zat de top namelijk volledig in de mist. De hele weg terug viel er hagelsneeuw naar beneden. We kozen de kortste weg, bonden onze stijgijzers onder onze bottienen en daalden langs een steil sneeuwveld af. Precies wintervakantie! Na een lange en lastige afdaling bereikten we onze tenten. Pompaf maar voldaan kropen we onze slaapzak in.
De dagen erna, toen we terug in Leh waren, en vandaar zicht hadden op de bergen rond de stap, zagen we de Stok Kangri als hoogste top schitteren, en de idee dat we daar op 6153 meter hadden gestaan, schonk ons een fier een voldaan gevoel. Toch wel mooi gedaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten