Elke gram telt

We stonden voor ons debuut om, na 5 maanden, eindelijk voor het eerst volledig zelfvoorzienend en op ons eigen aangewezen een trektocht te ondernemen. Voor de voorbije trekkings deden we beroep op een gids/kok, deden het in gezelschap van andere trekkers, of er waren voldoende eet- en slaapgelegenheden onderweg. Nu stonden we er dus alleen voor.

Stap 1: het vinden van een gasbonbonnetje voor ons kookvuurtje. Alleen dat al was een heus karwei. In Osorno nam het ons verschillende uren en bezochten we verschillende kook-, ijzer- en doe-het-zelfwinkels alvorens we het juiste materiaal vonden.
Stap 2: voedselvoorraad. Chili is gelukkig veel westerser dan Peru en Bolivië en dus stapten we een gigantische supermarkt binnen (20 kassa's!!). Koekjes, rozijnen, chocolade, pinda's, groenten, fruit, pasta, noedels, brood,... verdwenen in ons boodschappenmandje. We zouden niet van honger omkomen.
Stap 3: alles in de rugzak duwen. Onze verzamelde voedselvoorraad voor 4 à 5 dagen leek genoeg om een gans dorp te bevoorraden. Aangezien elke gram telt als je zelf de rugzak moet dragen, moesten we zoveel mogelijk overtollig gewicht in het hotel proberen achter te laten. Sandalen, reisgids, reservebroek, reserveonderbroek, kousen, getten, regenbroeken,... Aan onze getten en regenbroeken zouden we nog wel eens met heimwee terugdenken.

Plaats van het gebeuren was het merengebied in Midden-Chili: een mooie regio met idyllische alpenweiden, bossen en meren. Omdat we dat dichter bij huis ook kunnen bewonderen, kozen we voor een iets meer atypisch gebied: de regio rond de Puyehue vulkaan. Het landschap en het meer zorgden voor voldoende variatie om ons niet te vervelen. Hoewel, niet vervelen? Na een dag steil klimmen vanaf het meer door een prachtig bos, werden we in de refugio gegijzeld door regen en mist. Het was een lange dag om te vullen met lezen, kaarten, koken, en vooral het aan de gang houden van het vuur in de stoof met versgesprokkeld - en dus vochtig - hout. Gelukkig had de vulkaan 's anderendaags veel meer te bieden. De sneeuw van een paar dagen geleden droeg daar alleen maar toe bij. Hoewel we op nog geen hoogte van 2000 meter waren, waren we al boven de boomgrens. Het was een kale omgeving. Eerst nog wat steppegras en heidestruikjes, en dan niets meer. Een woestijn van versteende lava en puimsteen, in bruin, zwart, oker en grijs, en zelfs oranje, rood en paars, slechts doorbroken door witte sneeuwvelden, alsof de vulkaan gehuld was in een gigantisch tijgervel. Het enorme kratermeer bleek volledig ondergesneeuwd. De vulkaan gaf maar een doodse indruk.
Vele stapuren later leek hij toch teken van leven te geven: her en der ontsnapten rookwolken vanaf zijn flanken en beneden in de vallei borrelde heet water op. De grauwe tinten hadden plaats gemaakt voor fris groen, giftig oranje, fluo geel, fel blauw en vurig rood. Her en der lagen zwarte glazige stenen als was het gepolijst gesteente, het leken wel grote stukken smalti. Hoewel elke gram telt, konden we het niet laten er een paar in onze rugzak te steken...