zon, zout en zand zien

Na de Himalaya wilden we de Andes bereizen, maar we zijn precies verdwaald. De landschappen in de grensstreek tussen Chili en Bolivië lijken wel uit een andere wereld te komen. Het gebied is zo uitgestrekt en desolaat dat het jammer genoeg haast onmogelijk is om er op eigen houtje door te reizen. Onze enige optie was een jeeptour. De uitvalsbasis daarvoor is Uyuni. Hoewel Zuid-Lipez een van de mooiste streken ter wereld is, is Uyuni zelf een stoffig nest dat omringd is door een massa plastiekzakjes die blijven wapperen in de dorre struiken. Niet zo fraai!

Net zoals eerder in Ausangate en La Paz blijft er van de mooie woorden van het reisbureau niet veel over, eens je hebt betaald. De beloofde copieuze maaltijden vielen een beetje karig uit en de functie van chauffeur, kok en gids werden samengebald in 1 persoon, die natuurlijk nagenoeg alleen chauffeurscapaciteiten blijkt te hebben. Maar dat doet hij dan wel met verve, hij racet door het zand en over de stenen als was hij aan het trainen voor de komende editie van Parijs-Dakar, die binnenkort hier vlakbij van start gaat. What's in a name? Hoe meer cocabladeren hij kauwde, hoe dieper hij het gaspedaal indrukte.

Gedurende 3 dagen doorkruisten we de meest maffe landschappen: een immense witte zoutvlakte zo groot als 1/3 van België met daarin eilandjes met metershoge cactussen en een horizon waarin de bergen wel lijken te zweven, vulkanen in de meest prachtige kleurencombinaties, geisers die met een oorverdovend geluid stoom aflaten, kokende modderpoelen, meren die naargelang de mineralen wit, turkooisgroen of bloedrood kleuren en waarin massa's witte en roze flamingo's hun dagelijkse portie plankton verorberen, woestijnen met grillige rotsblokken die uit een schilderij van Dali lijken geplukt,...

We keken onze ogen uit, maar vonden het jammer dat al die landschappen ons zo snel passeerden vanachter het raampje van de jeep en dat er eigenlijk te weinig tijd was om er ten volle van te genieten. We aarzelden dan ook geen moment, huurden een mountainbike, en trokken 2 dagen na elkaar de Atacamawoestijn in, de droogste ter wereld. We zochten onze weg door een maanlandschap van rotsen en zand en doorheen nauwe kloven. Net zoals van dagenlang in een jeep zitten, krijg je er stijven benen en een zere kont van, maar landschappen op deze intensieve manier verkennen en beleven geeft ons echt wel meer voldoening...