Tijdens de verplaatsingen en het bezoek van de Inca sites genoten we in die mate van de omliggende bergen, dat we de drang niet konden weerstaan om ze van dichterbij te gaan bekijken en dus vertrokken we naar de Ausangate. Aanvankelijk hadden we het plan opgevat om de 6.384 meter hoge top te beklimmen. We keken er al naar uit om opnieuw de stijgijzers onder onze schoenen te binden en een nieuw persoonlijk hoogterecord te vestigen. Helaas is de beklimming te gevaarlijk deze tijd van het jaar en moesten we het stellen met een afgeslankt programma. Al bij al misschien nog maar best, want hoewel Greet volledig genezen is, kampt Steven nu met een keelontsteking.
Tinque is het vertrekpunt van deze 4-dagen durende trek, een typisch dorp op de Peruviaanse Altiplano. Op de zondagsmarkt zag het zwart van het volk. Nou ja, zwart? Iedereen gaat hier gekleed in de felste kleuren. De vrouwen dragen veellagige bolle knierokken, afgezoomd met een kleurrijke geweven of geborduurde band, felgekleurde gebreide kousen, een gehaakt gilet en een bizar hoofddeksel. We kunnen het niet beter omschrijven dan een rond dienblad waarover een bont tapijtje hangt, afgeboord met franjes. Geel, rood en groen zijn de meest favoriete kleuren. De mannen houden het soberder, maar ze houden duidelijk ook van kleur en franjes. Ze versieren hun cowboyhoeden met pompons, alsof de 'flosj' van de kermismolen aan hun hoed is blijven hangen.
De tocht loopt langs de noordelijke, oostelijke en westelijke zijde van de berg. We klimmen over groene, mossige, soms zompige heuvels, doorkruisen het territorium van de alpaca's, wandelen door een maf landschap van gele en groene bolle heuvels die geflankeerd zijn door bergen met grijs en rood steengruis, lopen over een lieflijk heuvelend plateau en dalen af naar een vallei waarin talrijke meertjes en plassen liggen uitgespreid. De Ausangate laat zich verschillende keren van zijn mooiste kant zien. Zijn flanken zijn echt imponerend. Steven slaagt erin om enkele mooie close-ups van de gletsjer te maken. En hij geniet in die mate van dat karwei, dat hij op zijn naamkaartje 'gletsjerfotograaf' wil laten drukken... Alhoewel 'vogelspotter' ook niet zou misstaan. Vallastas, kaki's, zwarte en bruine alcamari's, en een kleine arend passeren voor de lens van de camera. Moeilijker was het om een viscocha in het vizier te krijgen, een bizarre verschijning: het lijkt een groot konijn met een lange krulstaart.
Tijdens de trekking was het weer niet ideaal. We hadden wel een beetje zon, maar ook mist, regen en een hagelbui die voelde als speldenprikken in ons gezicht. De laatste dag, net voor de busrit terug, was er opnieuw zo'n immense hagelbui. In een mum van tijd was de straat bedekt met kleine witte knikkertjes. Maar daar trok de buschauffeur zich geen knijt van aan. Het duurde dan ook niet lang of de bus ging aan het slippen, begon te balanseren alsof hij niet kon beslissen al dan niet te kantelen, om dan uiteindelijk dwars over de rijbaan tot stilstand te komen. We kwamen er gelukkig met de schrik van af. Alweer een ervaring rijker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten