Velo-droom

Of we nu in India, Nepal, Peru of Bolivië waren, telkens we in de bus zaten, en we reden bergop, mijmerde Steven: "dit is een leuk bergske...", "hier moet het mooi fietsen zijn...". 6 maanden zonder fiets blijkt duidelijk te lang te zijn. Een vage herinnering aan een wielerpiste in Bolivië, leidde dan ook tot een zoektocht op het internet. Er was weinig concrete informatie te vinden, maar wel de bevestiging dat er wel degelijk een is, in La Paz. En nog wel de hoogste ter wereld, op 3417 meter! Het wereldrecord op de kilometer werd hier in oktober 2001 gereden door Cofidis-renner Arnaud Tournart, met een tijd van 58,875 seconden. Net geen 60km/uur!!

Op de hoogste bergtop ter wereld zullen we wel nooit geraken, maar op de hoogste wielerpiste rondjes rijden leek ons ook echt wel wat. Klein detail: we hebben hier geen fiets, geen helm, geen uitrusting, zelfs geen schoenen. Een Boliviaan in de jeugdherberg verzekerde ons dat we alles wel ter plaatse konden huren.

We stapten dus in een taxi, op zoek naar de Alto Irpavi Velodromo. We wisten niet waaraan we ons moesten verwachten. Enerzijds hadden we het beeld van een verouderde infrastructuur. Een outdoor betonpiste van 1977!? In Bolivië!? Niet meteen het wielerland bij uitstek... Anderzijds werden hier wel wereldrecordpogingen ondernomen, in 2007 nog door Chris Hoy, én wereldrecords gereden.

Als de baan niet de moeite zou zijn, de taxirit op zich alvast wel, troostten we onszelf onderweg. La Paz is de hoogste hoofdstad ter wereld, verspreid op de bergflanken tussen 3200 en 4000 meter. Mooi om zien hoe feeërieke, cappadocische rostwanden de stad doorklieven.
Onze ergste vrees leek bewaarheid te worden: verouderd, vervallen en op het eerste zicht verlaten... Na enig speurwerk en enige aarzeling vonden we de ingang. Een oude man was bezig wat aan fietsen te sleutelen. Ja, we konden op de piste: Ja, we konden een fiets huren. Nee, hij had geen schoenen. En nee, hij had ook geen helm. Dat was niet nodig, als we ons niet te hoog op de piste zouden wagen. We konden kiezen uit 5 fietsen: 2 BMX'en, 2 kinder/damesfietsen en een koersfiets zonder voorwiel. Het was meteen duidelijk dat we niet hoog op de piste gingen geraken... We kozen voor de kinder/damesfiets, lieten de banden oppompen en het zadel een beetje hoger zetten. Nog een geluk dat we bananen en isostar meehadden om een beetje professioneel over te komen. Steven zijn Evervrienden-uitrusting had perfect gepast bij het blauwe fietsje, maar een short en sandalen pasten beter in het geheel.

We hadden de piste voor ons alleen. Een 1ste testrondje leerde ons dat er een slag in het achterwiel zat en de fiets wel was uitgerust met een triple versnellingsapparaat, maar dat de versnellingen op geen enkele manier konden verlegd worden wegens totale afweigheid van schakelaars. De 2de ronde leerde ons dat er wel een beetje snelheid kon gehaald worden, maar dat deze met zo'n klein verzetje (38x17) nooit lang kon volgehouden worden. Maar we gingen voluit,voor de fun en voor de foto. Of het nu aan de 4 maanden zonder training ligt, of het gebrekkig materiaal, of de hoogte, na een paar rondjes waren we buiten adem. Steven ziet dan ook het volgende wielerseizoen met bange ogen tegemoet...